Γιατί οι χωρισμοί πονούν τόσο πολύ, ακόμα κι όταν μια σχέση δεν είναι ικανοποιητική και δεν κάνει ευτυχισμένους τους δύο συντρόφους;

Η  απόφαση να λήξει μια σχέση ή ένας γάμος δεν είναι εύκολη. Ο πόνος ενός χωρισμού μπορεί να είναι βαθύς και έντονος και σηματοδοτείται από την απώλεια της σχέσης. Υπάρχουν πολλές απώλειες που προκύπτουν όταν η σχέση τελειώνει:

• Η απώλεια του να είσαι μέλος μιας οικογένειας,

• H απώλεια μελλοντικών σχεδίων και στόχων σαν ζευγάρι,

• H απώλεια του ρόλου σαν σύντροφος,

• H απώλεια της κοινωνικής θέσης του να είσαι ζευγάρι.
  

Ειδικά σε περιπτώσεις μακροχρόνιων δεσμών το άτομο βλέπει όλο τον κόσμο του να αναποδογυρίζει, να διαλύεται. Όλα διαταράσσονται, η ρουτίνα του, οι ευθύνες του, οι σχέσεις με τους φίλους του και πάνω απ’ όλα η ταυτότητά του.

Νιώθει ξαφνικά μετέωρο, αντιμέτωπο με μια γενικευμένη αίσθηση απώλειας, μιας και κάθε χωρισμός σημαίνει απώλεια όχι μόνο της σχέσης, αλλά και των κοινών εμπειριών, ονείρων και δεσμεύσεων των συντρόφων.

Η αίσθηση αυτή της απώλειας μπορεί να είναι τόσο έντονη που οι ειδικοί την παραλληλίζουν με την διαδικασία του πένθους. Έχουν περιγραφεί μάλιστα και κάποια στάδια που θεωρητικά ακολουθεί η διεργασία του πένθους μιας σχέσης, που ακολουθούν την κλασσική περιγραφή της Elizabeth Kubler-Ross για την αποδοχή του

θανάτου:

1. Άρνηση κατάστασης, όπου αρχικά, το άτομο δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που του συμβαίνει («Μια χαρά είμαστε! Θα τα ξαναβρούμε οπωσδήποτε! Αποκλείεται να χωρίσουμε τελικά»). Πρόκειται για μια προσωρινή άμυνα του ατόμου, το οποίο αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα της

2. Θυμός («Γιατί σε μένα; Δεν είναι δίκαιο!», «Γιατί δεν το κατάλαβα νωρίτερα; Ήταν λάθος μου να φερθώ έτσι!» ή «Γιατί μου το έκανε αυτό; Πόσο χάλια μου φέρθηκε; Γιατί δεν προσπαθεί; Γιατί δε μας δίνει μια ευκαιρία;»)

3. Διαπραγμάτευση («Αν δεν είχε φερθεί έτσι, τότε θα ένιωθα κι εγώ καλύτερα και τώρα θα ήμασταν μαζί!» ή «Αν δεν είχα συμπεριφερθεί με τέτοιο τρόπο, θα ήταν κοντά μου!»). Σε αυτή τη φάση κάνουν την εμφάνισή τους οι τύψεις και οι ενοχές για ότι ο κάθε σύντροφος  έχει κάνει ή δεν έκανε και μια τάση να μετανιώνει για κάποια από αυτά.

4. Θλίψη (συνειδητοποίηση της απώλειας και η βίωση της θλίψης για αυτή   τη σχέση)

5. Αποδοχή και καινούργιο επίπεδο λειτουργικότητας  όπου εισάγει το άτομο σε μια νέα περίοδο, κατά την οποία καλείται να επεξεργαστεί το πλήθος των συναισθημάτων και σκέψεών του, να αναλάβει την προσωπική του ευθύνη για όσα έζησε και τελικά να προχωρήσει σε ένα νέο επίπεδο λειτουργικότητας.